تلاش بشر براي درمان بيماري‌ها و آسيب‌ها از دوران پيش از باستان وجود داشته است و در دوران باستان نيز در کنار مذهب و گاه به عنوان بخشي از آن وجود داشته است.

در يونان باستان پزشکاني چون بقراط پزشکي را به عنوان دانش و فني مجزا مطرح کردند و بنيانگذاران راهي بودند که بعدها توسط پزشکان مسلماني همچون ابن‌سينا و رازي طي شد. در رنسانس با بهره گيري از روش علمي پزشکي پيشرفت‌هاي قابل توجهي کرد. از قرن 13 آنچه به عنوان پزشکي مدرن شناخته مي‌شود بنيان گذاشته شد.

در اواخر قرن بيستم و دوران معاصر دانش ژنتيک رويکرد نسبت به درمان و بيماري‌ها را دچار تحولي جدي کرد به طوري که ژنتيک پزشکي را داراي نقشي متحول کننده براي پزشکي از درمان محور بودن به حفظ سلامتي دانسته‌اند. اهميت سلامتي در بهره‌وري اجتماع و کيفيت زندگي منجر به تاسيس موسسات و قوانين شده است تا مسايلي همچون تحصيل و مجوزدهي به پزشکان تا نحوه استفاده از بودجه‌هاي درماني در کشورها قانون‌مند و تنظيم شوند